E-moll
Tonacja jednoimienna | E-dur |
---|---|
Tonacja paralelna | G-dur |
Tonika | e-moll |
Subdominanta | a-moll |
Dominanta | H-dur |
Dźwięki składowe | |
e, fis, g, a, h, c, d |
e-moll – molowa gama muzyczna, której toniką jest e. Jej dźwięki w odmianie naturalnej to: e, fis, g, a, h, c, d.
Gama e-moll w odmianie harmonicznej (z VII stopniem podwyższonym o półton):
Gama e-moll w odmianie doryckiej (z VI i VII stopniem podwyższonym o półton w stosunku do gamy e-moll naturalnej):
Równoległą gamą durową jest G-dur[1], jednoimienną durową – E-dur.
E-moll to także akord, zbudowany z pierwszego (e), trzeciego (g) i piątego (h) stopnia gamy e-moll.
Akord e-moll | |
Znane dzieła w tonacji e-moll:
- Johannes Brahms – IV Symfonia op. 98
- Antonín Dvořák – IX Symfonia op. 95 Z Nowego Świata
- Piotr Czajkowski – V Symfonia op. 64
- Fryderyk Chopin – Koncert fortepianowy nr 1 op. 11
- Gustav Mahler – VII Symfonia
- Felix Mendelssohn-Bartholdy – Koncert skrzypcowy op. 64
- Nikołaj Rimski-Korsakow – Szeherezada
Zobacz też
Zobacz multimedia związane z tematem: E-moll |
Zobacz hasło e-moll w Wikisłowniku |
Przypisy
- ↑ FranciszekF. Wesołowski FranciszekF., Zasady muzyki, wyd. 7, Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1986, s. 127, ISBN 83-224-0250-3 .
Linki zewnętrzne
- E minor scale. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- E minor chord. [w:] WolframAlpha Computational Knowledge Engine [on-line]. Wolfram Alpha LLC — A Wolfram Research Company. [dostęp 2018-07-07]. (ang.).
- p
- d
- e
W czerwonym pierścieniu znajdują się nazwy tonacji durowych, w zielonym – molowych. Teoretycznie istniejące, ale niestosowane w praktyce tonacje enharmoniczne zapisane są drobną czcionką. W zewnętrznym szarym pierścieniu pokazane są odpowiadające danej gamie znaki przykluczowe.
- SNL: e-moll