Explorer 4
Inne nazwy | Explorer B, 1958 Epsilon | ||
---|---|---|---|
Indeks COSPAR | 1958-005A | ||
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
Zaangażowani | DARPA, Jet Propulsion Laboratory | ||
Rakieta nośna | Jupiter C | ||
Miejsce startu | |||
Orbita (docelowa, początkowa) | |||
Perygeum | 263 km | ||
Apogeum | 2213 km | ||
Okres obiegu | 110,2 min | ||
Nachylenie | 50,3° | ||
Mimośród | 0,12794 | ||
Czas trwania | |||
Początek misji | 26 lipca 1958 15:07 UTC | ||
Koniec misji | 5 października 1958 | ||
Powrót do atmosfery | 23 października 1959 | ||
Wymiary | |||
Kształt | cylindryczny | ||
Wymiary | długość 2 m, średnica 15 cm[1] | ||
Masa całkowita | 11,7 (17,4 kg z ostatnim członem rakiety) kg | ||
|
Explorer 4 – amerykański satelita naukowy z serii Explorer. Był własnością wojskowej agencji DARPA i pierwszym satelitą sponsorowanym przez tę agencję. Prowadził obserwacje magnetosfery w ramach Projektu Argus – serii małych wybuchów nuklearnych w atmosferze Ziemi, oraz obserwacje pasów radiacyjnych. Instrumenty do misji przygotowywał dr James Van Allen, odkrywca pasów radiacyjnych Ziemi.
Budowa i działanie
Statek był podobny do statków Explorer 1 i Explorer 3. Był cięższy od nich o około 3,5 kg. Nie posiadał anten w postaci krótkich drutów odstających od kadłuba, tylko w formie dwóch okrągłych metalowych płytek mieszczących się blisko dziobu i w połowie długości statku. Posiadały na krawędziach uszczelniacze i tym samym dzieliły wnętrze statku na trzy części. Antena umocowana bliżej dziobu obsługiwała nadajnik niskiej mocy. Antena tylna obsługiwała nadajnik dużej mocy. Dzięki odbiorowi sygnałów z nadajnika można było określić wysokość lotu satelity oraz jego ruch w przestrzeni. Wewnątrz umieszczono dwa nadajniki pracujące na fali 2,78 m, cztery liczniki Geigera-Müllera. Jeden z liczników został osłonięty trzymilimetrową warstwą ołowiu celem stwierdzenia różnicy w ilości rejestrowanego promieniowania kosmicznego w obu licznikach i pomiaru promieniowania o większym natężeniu (według wstępnych wyników stwierdzono istnienie na wysokości 960 km intensywnego promieniowania kosmicznego)[1].
Opis misji
26 lipca 1958 roku za pomocą czterostopniowej rakiety Jupiter C wprowadzono na orbitę trzeciego z rzędu „Badacza” – Explorera 4. Początkowe parametry: perygeum – 278 km, apogeum – 2184 km, czas obiegu – 110 minut i inklinacja – 51°, a więc znacznie większa niż przy poprzednich satelitach amerykańskich[1]. Explorer 4 wykonał jako pierwszy na świecie dokładne pomiary cząstek naładowanych uwięzionych w ziemskich pasach radiacyjnych (protonów i elektronów). Krótko po starcie stwierdzono, że satelita wykonuje nieprzewidziane obroty wokół własnej osi. Utrudniły one interpretacje odczytów z detektorów.
Detektor ze scyntylatorem z plastycznego tworzywa oraz nadajnik małej mocy (108 MHz) przestały działać 3 września 1958. Dwa liczniki Geigera-Müellera i detektory CsI(Tl) działały normalnie do 19 września 1958. Nadajnik dużej mocy (108,03 MHz) zaprzestał działania 5 października 1958, prawdopodobnie z powodu wyczerpania baterii.
Nim zszedł z orbity i spłonął w atmosferze okrążył Ziemię około 6400 razy.
DARPA początkowo planowała wysłanie dwóch takich statków, wysłano jednak tylko Explorera 4.
Zobacz też
- lista obiektów wyniesionych w kosmos (1957–1969)
Przypisy
- ↑ a b c Władysław Geisler. Nowości ze świata. Nowy satelita Ziemi.. „Astronautyka”. 2/1958, s. 60. Polskie Towarzystwo Astronautyczne – Oddział Śląski. (pol.).
Bibliografia
- NSSDC Master Catalog (ang.)
- p
- d
- e
Lata 50. XX wieku | |
---|---|
Lata 60. XX wieku |
|
Lata 70. XX wieku |
|
Lata 80. XX wieku | |
Lata 90. XX wieku |
|
XXI wiek |
|
Planowane |
|
- Kursywa oznacza misję zakończoną niepowodzeniem