Hyperolius thomensis

Hyperolius thomensis[1]
Bocage, 1886
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	płazy
Rząd	płazy bezogonowe
Podrząd	Neobatrachia
Rodzina	sitówkowate
Podrodzina	Hyperoliinae[2]
Rodzaj	Hyperolius
Gatunek	Hyperolius thomensis
Synonimy
Nesionixalus thomensis (Bocage, 1886) Rappia thomensis (Bocage, 1886)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
zagrożony
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Hyperolius thomensis – endemiczny gatunek płaza bezogonowego z rodziny sitówkowatych (Hyperoliidae), występujący na Wyspie Św. Tomasza. Największy przedstawiciel rodzaju Hyperolius.

Jest to duży gatunek płaza – długość ciała samców od ujścia kloaki do czubka pyska wynosi 3,6–4,1 cm, a samic 3,6–4,9 cm, co czyni go największym gatunkiem rodzaju Hyperolius – jest to przykład gigantyzmu wyspowego (ang. island gigantism), kiedy to gatunki wyspiarskie osiągają większe rozmiary niż spokrewnione taksony na kontynencie^[4]. Ciało jest dość smukłe, a głowa szersza niż dłuższa^[5]. Pysk krótki, tępo zaokrąglony^[5]. Błona bębenkowa słabo zaznaczona i okrągła^[5]. Źrenica pozioma, tęczówka złota^[5]. Brak modzeli godowych^[5]. Skóra na grzbiecie i brzuchu chropowata, a na klatce piersiowej i spodniej części kończyn gładka^[5]. Brak fałdów grzbietowo-bocznych^[5]. Grzbiet jednolicie brązowy, zielony lub zielononiebieski^[5]. Brzuch pomarańczowy z dużymi czarnymi plamkami^[5]. Palce u stop i dłoni pomarańczowe^[5].

Endemit, występuje wyłącznie na Wyspie Św. Tomasza – jednej z wysp Wysp Świętego Tomasza i Książęcej^[5]. Zasiedla lasy pierwotne, zazwyczaj na wysokościach bezwzględnych powyżej 800 m n.p.m.^[4][5] Zasięg występowania wynosi 642 km²^[3]. Spotykany zazwyczaj na liściach i gałęziach od jednego do ponad pięciu metrów nad ziemią^[5]. Na granicach lasów pierwotnych i wtórnych obserwuje się mieszańce H. thomensis i H. molleri^[5].

Nawoływanie samców osiąga częstotliwość 2338–2654 Hz^[5]. Do rozrodu dochodzi zazwyczaj w niewielkich zbiorniczkach wodnych w wywrotach, a także w zagłębieniach w drzewach^[5]. Jednorazowo składanych jest 20–40 jaj o średnicy 2–2,5 mm, z których wykluwają się kijanki^[4].

Gatunek zagrożony (EN) w związku z niewielkim i poszatkowanym zasięgiem, a także degradacją środowiska naturalnego^[4]. Odławiany jest czasami i przetrzymywany jako zwierzę domowe^[4].