Konstancjusz I Chlorus
| Ten artykuł od 2012-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Cesarz rzymski | |||
Okres | od 1 maja 305 | ||
---|---|---|---|
Poprzednik | Maksymian | ||
Następca | Konstantyn I Wielki | ||
Dane biograficzne | |||
Data urodzenia | 31 marca 250 | ||
Data i miejsce śmierci | 25 lipca 306 | ||
Żona | Helena | ||
Dzieci | Konstantyn Wielki | ||
Żona | Teodora | ||
Dzieci | Konstancja, | ||
Moneta | |||
|
Konstancjusz I Chlorus (ur. 31 marca 250, zm. 25 lipca 306), Gaius Flavius Constantius, od 1 maja 305 Imperator Caesar Gaius Flavius Valerius Constantius Augustus, z przydomkiem „Chlorus” pojawia się w źródłach dopiero od VI w. Po śmierci deifikowany – cesarz rzymski z tytułem cezara od 293, a augusta 305 do 306 roku. Był ojcem Konstantyna I Wielkiego.
Życiorys
Urodził się w biednej rodzinie w Ilirii, karierę zrobił służąc w wojsku. Późniejsi autorzy dorobili mu genealogię od cesarza Klaudiusza II Gockiego. 1 marca 293 roku został adoptowany przez cesarza Zachodu Maksymiana i otrzymał tytuł cezara. Wkrótce po zostaniu cesarzem walczył z samozwańczym cesarzem Karauzjuszem władającym Brytanią i wybrzeżami Galii i odbił od niego część kontynentalnego wybrzeża. W 293 roku pokonał następcę Karauzjusza – Allectusa i przejął we władanie Brytanię.
W czasie prześladowań chrześcijan, wszczętych w roku 303 roku w myśl edyktów Dioklecjana, na podległych sobie terenach, ograniczył się do zamykania lub burzenia kościołów, co podkreślają historycy chrześcijańscy. W rzeczywistości chrześcijaństwo na tych terenach (Galia, Brytania, Hiszpania) było mniej aktywne, niż na wschodzie Imperium. Uważa się, że był on wyznawcą boga imieniem Sol Invictus (łac. „Słońce Niezwyciężone”).
1 maja 305 roku, po zrzeczeniu się władzy przez Dioklecjana i Maksymiana, otrzymał tytuł augusta. Zginął po wyprawie przeciwko Piktom w Eboracum (dzisiejszy York) 25 lipca 306 roku.
Małżeństwa i potomstwo
Z pierwszą żoną Flavią Julią Heleną, z którą miał syna Konstantyna Wielkiego, rozwiódł się. Ożenił się ponownie, w 289 roku z córką Maksymiana – Flavią Maximianą Theodorą. Miał z nią:
- córkę Konstancję (ur. po 293 – ok. 330) – żonę Licyniusza,
- córkę Eutropię – żonę Nepotianusa (jej syn Nepocjan został uzurpatorem w 350 roku),
- syna Dalmacjusza,
- córkę Anastazję,
- syna Juliusa Constantiusa (którego syn Julian władał cesarstwem od 361).
Linki zewnętrzne
- Biogram. [zarchiwizowane z tego adresu].
- p
- d
- e
- pięciu dobrych cesarzy
- august (tytuł)
- cezar (tytuł)
Dynastia julijsko-klaudyjska |
|
---|---|
Rok czterech cesarzy | |
Flawiusze | |
Dynastia Antoninów |
|
Bez dynastii |
|
Sewerowie |
|
Kryzys wieku III |
|
Tetrarchia i Dynastia konstantyńska |
|
Dynastia walentyniańska |
|
Dynastia teodozjańska |
|
Cesarstwo zachodniorzymskie |
|
- PWN: 3925209
- Britannica: biography/Constantius-I
- Treccani: costanzo-i-imperatore-detto-cloro
- Universalis: constance-ier-chlore
- БРЭ: 2092229
- SNL: Constantius_1.
- VLE: konstancijus-i-chloras
- Catalana: 0019545
- Hrvatska enciklopedija: 32870