Pistolet APS
Państwo | |||
---|---|---|---|
Rodzaj | pistolet automatyczny | ||
Historia | |||
Prototypy | 1947–1952 | ||
Produkcja | 1951–1975 | ||
Dane techniczne | |||
Kaliber | 9 mm | ||
Nabój | |||
Magazynek | 20 nab. | ||
Wymiary | |||
Długość | 225 mm | ||
Długość lufy | 140 mm | ||
Masa | |||
broni | 1020 g (niezaładowanej) | ||
Inne | |||
Prędkość pocz. pocisku | 340 m/s | ||
Energia pocz. pocisku | 303 J | ||
Szybkostrzelność teoretyczna | 600 – 750 strz./min. | ||
Szybkostrzelność praktyczna | 40 strz./min. (ogień pojedynczy)[1] | ||
Zasięg skuteczny | 200 m | ||
|
Pistolet Stieczkina APS (ros. Автоматический Пистолет Стечкина) – pistolet automatyczny wprowadzony do uzbrojenia Armii Radzieckiej w 1951 roku. Jego konstruktorem był pracujący w zakładach w Tule inżynier Igor Jakowlewicz Stieczkin.
Historia
Pierwowzór pistoletu powstał zaraz po II wojnie światowej i był przystosowany do strzelania nabojami Tokariewa. Po pojawieniu się pistoletu Makarowa w Armii Czerwonej i nowego standardowego naboju do niego kalibru 9 x 18 mm, który stał się standardową amunicją pistoletową, Steczkin przystosował swój pistolet do tych pocisków.
APS był w założeniach pistoletem przeznaczonym dla oficerów biorących bezpośredni udział w walce, a także żołnierzy należących do obsługi czołgów, innych wozów bojowych i artylerii, czyli we wszystkich jednostkach, w których potrzebna jest duża siła ognia w połączeniu z niewielkimi rozmiarami. Pistolet nie spełnił jednak pokładanych w nim nadziei. Problemem była zwłaszcza sztywna kolba-futerał. Częste były przypadki urywania się pistoletu w trakcie wyskakiwania przez wąski właz czołgu lub transportera opancerzonego. Karabinek AK ze składaną kolbą był o wiele poręczniejszy i lepiej spełniał wyżej wymienione zadania. Z tego powodu pistolet Steczkina nie upowszechnił się i w 1975 roku zaprzestano produkcji. W późniejszym czasie pistolety Stieczkina stały się ulubioną bronią żołnierzy różnego typu jednostek specjalnych, szczególnie pistolet APB („B” dla biezszumnyj – bezgłośny). Byli w nie na przykład uzbrojeni radzieccy komandosi, którzy zdobywali pałac prezydencki w Kabulu w 1979 roku.
Konstrukcja
Pistolet produkowany w Tulskiej Fabryce Broni w Tule działa na zasadzie wykorzystania energii odrzutu swobodnego zamka. Konstrukcja w całości stalowa. Mechanizm uderzeniowy kurkowy z kurkiem zewnętrznym. Sposób napinania kurka Double Action (z samonapinaczem). Mechanizm spustowy z przełącznikiem rodzaju ognia (który jednocześnie spełnia rolę bezpiecznika) umożliwia zarówno prowadzenia ognia pojedynczego, jak i ciągłego. Pistolet posiada również przerywacz uniemożliwiający oddanie przypadkowego strzału. Charakterystyczną cechą APS jest umieszczony w chwycie opóźniacz zmniejszający szybkostrzelność.
Pistolet zasilany jest umieszczonym w chwycie 20 nabojowym (naboje ułożone dwurzędowo) magazynkiem. Kabura – futerał (we wcześniejszych modelach wykonane z drewna, w późniejszych już z tworzyw sztucznych) może pełnić jednocześnie rolę dostawianej kolby. Przyrządy celownicze przerzutowe (25, 50, 100 i 200 m).
Użytkowanie
Pistolet był ciężki i wyjątkowo niewygodny w noszeniu. Jego masa powodowała również problemy podczas strzelania. APS był za ciężki jak na klasyczny pistolet i za lekki jak na pistolet maszynowy.
Jego skomplikowana konstrukcja zwiększała koszty produkcji (nieseryjnej). W latach siedemdziesiątych pojawiła się wersja pistoletu z wydłużoną lufą i tłumikiem o nazwie APB z przeznaczeniem dla jednostek specjalnych.
W latach dziewięćdziesiątych XX wieku APS przechodził drugą młodość, głównie wśród funkcjonariuszy policji i ochrony. Pistolet oferował znacznie większą celność i pojemność magazynka od stosowanych powszechnie pistoletów Makarowa. Jego zaletą jest również niewielki odrzut. Pistolet nadal jest dziś używany (zdecydowanej zmianie uległa jednak jego kabura, obecnie jest znacznie lżejsza i przystosowana do sytuacji taktycznych) w rosyjskiej policji głównie ze względu na tanią amunicję 9 × 18 mm Makarowa.
Używa go armia Ukrainy w trakcie wojny z Rosją.
Przypisy
Bibliografia
- Leszek Erenfeicht. Stieczkin. „Strzał”. 2005. nr 7. ISSN 1644-4906.
- CH. Druga młodość. „Komandos”. 1995. nr 3(36). s. str. 24-25. ISSN 0867-8669.
- Walter Schultz: 1000 ręcznej broni palnej. Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2011, s. 255. ISBN 978-83-7708-745-9.
- Guenter Wollert, Reiner Lidschun, Wilfried Kopenhagen: Schützenwaffen (1945-1985) Illustrierte Enzyklopädie der Schützenwaffen aus aller Welt. Berlin: Brandenburgisches Verlagshaus, 1988, s. 400-401. ISBN 3-89488-057-0.
- p
- d
- e