Sturmhaubitze 42
StuH42 Ausf.G | |||
Dane podstawowe | |||
Państwo | III Rzesza | ||
---|---|---|---|
Typ pojazdu | |||
Trakcja | gąsienicowa | ||
Załoga | 4 | ||
Historia | |||
Prototypy | 1942 | ||
Produkcja | 1942–1945 | ||
Wycofanie | 1945 | ||
Egzemplarze | 1299 | ||
Dane techniczne | |||
Silnik | 1 silnik gaźnikowy 12-cylindrowy Maybach HL 120 TRM | ||
Transmisja | mechaniczna | ||
Pancerz | 11 – 80 mm | ||
Długość | 6,13 m | ||
Szerokość | 2,96 m | ||
Wysokość | 2,15 m | ||
Masa | bojowa: 23 900 kg | ||
Osiągi | |||
Prędkość | 40 km/h | ||
Zasięg pojazdu | 170 | ||
Dane operacyjne | |||
Uzbrojenie | |||
1 haubica StuH 42 L/28 kal. 105 mm 1 karabin maszynowy MG 34 kal. 7,92 mm | |||
Wyposażenie | |||
Radio: Fu 15 lub Fu 16, interkom | |||
Użytkownicy | |||
Niemcy | |||
|
Sturmhaubitze 42 (SdKfz 142/2) – niemieckie działo pancerne z okresu II wojny światowej.
Wobec zapotrzebowania na nowy pojazd artyleryjskiego wsparcia piechoty, pod koniec 1941 roku zakłady Altmaerkische Kettenwerk GmbH (Alkett) otrzymały zlecenie na opracowanie uzbrojonych w haubicę L/28 kal. 105 mm samobieżnych dział szturmowych na podwoziu Sturmgeschütz III (Sd.Kfz. 142). Pierwszy egzemplarz wyprodukowano na podwoziu Sturmgeschütz III Ausf. E i wyposażony był w haubicę 10,5 cm leFH 18 L/28. Hitler był pod wrażeniem nowej samobieżnej broni i rozkazał wprowadzić ją do produkcji seryjnej. Przed końcem 1942 roku wyprodukowano 9 pojazdów, które otrzymały nazwę Sturmhaubitze 42 (StuH 42).
Po pozytywnych wynikach prób poligonowych podjęto decyzję o wdrożeniu wozu do produkcji seryjnej, którą rozpoczęto w lutym 1943 roku. Ogółem do końca wojny zbudowano około 1300 sztuk Sturmhaubitze 42, wprowadzając w trakcie produkcji jedynie niewielkie zmiany: inną osłonę oporopowrotników czy rezygnację z hamulca wylotowego w późniejszych seriach. Reszta zmian w pojeździe była identyczna ze zmianami dokonywanymi w równolegle produkowanym rówieśniku - Sturmgeschütz III Ausf. E.
Lufa haubicy 10,5 cm StuH 42 L/28 montowana w Sturmhaubitze była krótsza, grubsza i bardziej zwężała się ku wylotowi niż działo 7,5 cm StuK 40 L/48 ze StuGa. Do września 1944 roku nowe pojazdy typu StuH były dostarczane z zamontowanymi hamulcami wylotowymi. W pojazdach produkowanych od września do czasu zajęcia zakładów Alkett przez rosjan w kwietniu 1945 roku zrezygnowano z nich, między innymi ze względu na możliwe problemy z amunicją podkalibrową.
Od momentu rozpoczęcia produkcji Sturmaubitze 42 była wprowadzana do uzbrojenia wojsk niemieckich jako etatowe wyposażenie dywizjonów dział szturmowych, obok Sturmgeschütz III uzbrojonych w długolufową armatę kal. 75 mm. StuH 42 nie były używane w wojskach państw sprzymierzonych z III Rzeszą.
Bibliografia
- Leksykon techniki wojskowej XX wieku. Sturmhaubitze 42, w: Nowa Technika Wojskowa nr 12/1998, ISSN 1230-1665
- WolfgangW. Fleischer WolfgangW., Die deutschen Sturmgeschütze 1935–1945, RichardR. Eiermann, Wölfersheim-Berstadt: Podzun-Pallas Verlag, 1996, ISBN 3-7909-0588-7, OCLC 38304186 .
- Wolfgang Fleischer: Waffen Arsenal Band 176: Deutsche Sturmgeschütze im Einsatz, 1999, Podzun-Pallas Verlag, ISBN 3-7909-06-59X
- David Doyle, Niemieckie pojazdy wojskowe II wojny światowej, 2005 (2012 PL), Poznań (PL), Vesper, ISBN 978-83-7731-080-9.
Linki zewnętrzne
- Zdjęcia
- p
- d
- e