Władysław Żymirski
podchorąży | |
Data i miejsce urodzenia | 22 czerwca 1897 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 11 stycznia 1919 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | Armia Austro-Węgier |
Formacja | Legiony Polskie |
Jednostki | 2 Pułk Piechoty, |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, |
Odznaczenia | |
Władysław Żymirski herbu Jastrzębiec (ur. 22 czerwca 1897 w Krakowie, zm. 11 stycznia 1919 w Srokach) – podchorąży Legionów Polskich i piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 22 czerwca 1897 w Krakowie[1][2][3]. Był prawnukiem gen. Franciszka Żymirskiego[4][5]. Miał brata[4].
Od 1907 kształcił się w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie[6]. Po zdaniu egzaminu dojrzałości podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[4].
Po wybuchu I wojny światowej jako uczeń VII klasy tegoż gimnazjum jesienią 1914 wstąpił do II Brygady Legionów Polskich[7][8][9]. Najpierw służył jako szeregowiec w 1 kompanii III batalionu 2 pułku piechoty[8][9]. Wraz z II Brygadą odbył szlak bojowy i walki w Karpatach i na Wołyniu[8]. Przed 1917 przydzielony w ramach 2 pułku do oddziału telefonicznego[8][9]. Ukończył szkołę oficerską[8]. 8 grudnia 1917 zdał wojenny egzamin dojrzałości w macierzystym III Gimnazjum we Lwowie[1].
U kresu wojny brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[2]. Walczył na odcinku VI[2]. Pełnił funkcję adiutanta ppor. Wilhelma Starcka[4][2]. Służył w stopniu podchorążego 2 pułku Strzelców Lwowskich (późniejszy 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich)[10][11][2]. Podczas odwrotu pod Srokami wynosił na barkach rannego, 12-letniego towarzysza broni i wtedy został śmiertelnie trafiony, wskutek czego zmarł tamże 11 stycznia 1919[4][10][2]. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera XIV, miejsce 1008[12]; według innego źródła kwatera XVI, miejsce 1391[2])
Uchwałą Rady Miasta Lwowa z listopada 1938 jednej z ulic we Lwowie nadano imię Władysława Żymirskiego[13].
Odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – pośmiertnie (9 listopada 1931, za pracę w dziele odzyskania niepodległości)[14]
- Krzyż „Za wierną służbę” II Brygady[8]
- austriacki mały srebrny Medal Waleczności[8]
Przypisy
- ↑ a b Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1917/18. Lwów: 1918, s. 19.
- ↑ a b c d e f g Piotr W. Kochański: Władysław Żymirski. ogrodywspomnien.pl. [dostęp 2019-12-10]. za: Stanisław Nicieja: Cmentarz Obrońców Lwowa. Wrocław / Warszawa / Kraków: Ossolineum, 1990, s. 397.
- ↑ Według źródeł legionowych urodził się 27 czerwca 1897 w Klembowie. Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Żymirski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-12-12].
- ↑ a b c d e † Władysław Żymirski. „Słowo Polskie”. Nr 21, s. 4, 22 stycznia 1919.
- ↑ Tarczyński 1988a ↓, s. 15.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1908. Lwów: 1908, s. 57.
- ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1914/15 i 1915/16. Lwów: 1916, s. 46.
- ↑ a b c d e f g Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum Lwowskiego im. Franciszka Józefa za rok szkolny 1916/17. Lwów: 1917, s. 11.
- ↑ a b c Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Władysław Żymirski. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2019-12-12].
- ↑ a b Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934, s. 1056.
- ↑ Henryk Smotrecki: Zarys historji wojennej 39-go pułku strzelców lwowskich. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 5, 22, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- ↑ W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 52.
- ↑ Symboliczne nadanie nazw związanych z Obroną Lwowa szeregowi ulic we Lwowie. „Gazeta Lwowska”. Nr 265, s. 2, 22 listopada 1938.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
Bibliografia
- Marek Tarczyński: Franciszek Żymirski generał zapomniany. Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988a. ISBN 83-03-02449-3.