Dennis Ralston
Państwo | Stany Zjednoczone | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 27 lipca 1942 | ||
Data i miejsce śmierci | 6 grudnia 2020 | ||
Wzrost | 188 cm | ||
Gra | praworęczny, jednoręczny bekhend | ||
Status profesjonalny | 1967 | ||
Zakończenie kariery | 1977 | ||
Gra pojedyncza | |||
Najwyżej w rankingu | 5 (1966) | ||
Australian Open | SF (1970) | ||
Roland Garros | 4R (1966) | ||
Wimbledon | F (1966) | ||
US Open | SF (1960) | ||
Gra podwójna | |||
Australian Open | SF (1971) | ||
Roland Garros | W (1966) | ||
Wimbledon | W (1960) | ||
US Open | W (1961–1963) | ||
|
Dennis Ralston właśc. Robert Dennis Ralston (ur. 27 lipca 1942 w Bakersfield, zm. 6 grudnia 2020 w Austin[1]) – amerykański tenisista, zwycięzca 5 turniejów wielkoszlemowych w grze podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa.
Kariera tenisowa
Ralston został finalistą 1 turnieju wielkoszlemowego w grze pojedynczej, Wimbledonu 1966, jednak przegrał decydujący mecz z Manuelem Santaną.
W grze podwójnej osiągnął 9 finałów Wielkiego Szlema, z których w 5 triumfował, natomiast w konkurencji gry mieszanej jest finalistą 4 imprez tej rangi.
W latach 1960–1966 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa. W 1963 zdobył w zespołem trofeum po finale zakończonym wynikiem 3:2 z Australią. Wygrał otwierający rywalizację mecz z Johnem Newcombe'em, zdobył punkt w deblu z Chuckiem McKinleyem pokonując Roya Emersona i Neale’a Frasera i przegrał rywalizację singlową z Royem Emersonem.
Był jednym z 8 tenisistów, którzy jako pierwsi przeszli na zawodowstwo, tzw. „Handsome Eight”[2].
Po zakończeniu kariery zaczął pracować jako trener reprezentacji w Pucharze Davisa (1968–1971) i kapitan zespołu (1972–1975)[3]. W 1975 doprowadził Stany Zjednoczone do kolejnego tytułu w turnieju.
W 1987 roku uhonorowany został miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy[3].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (1–1)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1966 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Manuel Santana | 4:6, 9:11, 4:6 |
Gra podwójna (5–4)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 1960 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Rafael Osuna | Mike Davies Bobby Wilson | 7:5, 6:3, 10:8 |
Zwycięzca | 2. | 1961 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Chuck McKinley | Rafael Osuna Antonio Palafox | 6:3, 6:4, 2:6, 13:11 |
Finalista | 1. | 1962 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Chuck McKinley | Rafael Osuna Antonio Palafox | 4:6, 12:10, 6:1, 7:9, 3:6 |
Zwycięzca | 3. | 1963 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Chuck McKinley | Rafael Osuna Antonio Palafox | 9:7, 4:6, 5:7, 6:3, 11:9 |
Zwycięzca | 4. | 1964 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Chuck McKinley | Graham Stilwell Mike Sangster | 6:3, 6:2, 6:4 |
Zwycięzca | 5. | 1966 | French Championships, Paryż | Ceglana | Clark Graebner | Ilie Năstase Ion Țiriac | 6:3, 6:3, 6:0 |
Finalista | 2. | 1966 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Clark Graebner | Roy Emerson Fred Stolle | 4:6, 4:6, 4:6 |
Finalista | 3. | 1969 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Charlie Pasarell | Ken Rosewall Fred Stolle | 6:2, 5:7, 11:13, 3:6 |
Finalista | 4. | 1971 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Arthur Ashe | Roy Emerson Rod Laver | 6:4, 7:9, 8:6, 4:6, 4:6 |
Gra mieszana (0–4)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1961 | U.S. National Championships, Forest Hills | Trawiasta | Darlene Hard | Margaret Smith Court Bob Mark | nie rozegrano |
Finalista | 2. | 1962 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ann Haydon-Jones | Margaret Osborne DuPont Neale Fraser | 6:2, 3:6, 11:13 |
Finalista | 3. | 1966 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Billie Jean King | Margaret Smith Court Ken Fletcher | 6:4, 3:6, 3:6 |
Finalista | 4. | 1969 | US Open, Forest Hills | Trawiasta | Françoise Durr | Margaret Smith Court Marty Riessen | 5:7, 3:6 |
Przypisy
- ↑ Remembering Dennis Ralston, 1942-2020: Tennis Renaissance Man. tennis.com. [dostęp 2020-12-06]. (ang.).
- ↑ StevenS. Lynch StevenS., The Handsome Eight and another Royal disappointment, „ESPN.co.uk”, 6 lipca 2011 [dostęp 2017-05-19] (ang.).
- ↑ a b Dennis Ralston [online], International Tennis Hall of Fame [dostęp 2017-05-19] .
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- p
- d
- e
- p
- d
- e
1901–1910 | |
---|---|
1911–1920 | |
1921–1930 | |
1931–1939 | |
1940–1950 | |
1951–1960 | |
1961–1970 | |
1971–1980 | |
1981–1990 | |
1991–2000 |
- p
- d
- e
1901–1910 | |
---|---|
1911–1920 | |
1921–1930 | |
1931–1940 | |
1941–1950 | |
1951–1960 | |
1961–1970 | |
1971–1980 | |
1981–1990 | |
1991–2000 |
- p
- d
- e
1901–1910 |
|
---|---|
1911–1920 | |
1921–1930 | |
1931–1939 | |
1940–1950 | |
1951–1960 | |
1961–1970 | |
1971–1980 | |
1981–1990 | |
1991–2000 |
|