Ottmar Hitzfeld (2011) |
Data i miejsce urodzenia | 12 stycznia 1949 Lörrach |
Wzrost | 176 cm |
Pozycja | napastnik |
Kariera juniorska |
Lata | Klub | 1960–1967 | TuS Stetten | 1967–1968 | FV Lörrach | |
Kariera seniorska[a] |
Lata | Klub | Wyst. | Gole | 1968–1971 | FV Lörrach | | | 1971–1975 | FC Basel | 92 | (66) | 1975–1978 | VfB Stuttgart | 80 | (38) | 1978–1980 | FC Lugano | 55 | (35) | 1980–1983 | FC Luzern | 72 | (30) | |
Kariera reprezentacyjna |
Lata | Reprezentacja | Wyst. | Gole | 1972 | Niemcy IO | 8 | (5) | 1972 | Niemcy B | 1 | (1) | | W sumie: | 9 | (6) | |
Kariera trenerska |
Lata | Drużyna | 1983–1984 | FC Zug | 1984–1988 | FC Aarau | 1988–1991 | Grasshopper Club Zurych | 1991–1997 | Borussia Dortmund | 1998–2004 | Bayern Monachium | 2007–2008 | Bayern Monachium | 2008–2014 | Szwajcaria | |
- ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
|
| Multimedia w Wikimedia Commons | |
Ottmar Hitzfeld (ur. 12 stycznia 1949 w Lörrach) – niemiecki trener piłkarski i piłkarz, znany z długoletniego prowadzenia Bayernu Monachium i reprezentacji Szwajcarii. Podczas swoich dwóch kadencji w niemieckim klubie, trwających (pierwsza) 6 lat i (druga) 1 rok zdobył 5 tytułów mistrza Niemiec, 3 razy Puchar Niemiec, 4 razy Puchar Ligi, 1 tytuł klubowego mistrza świata oraz raz wygrał Ligę Mistrzów i raz przegrał w jej finale. Prowadząc przez 6 lat Szwajcarów udało mu się doprowadzić zespół do udziału w dwóch edycjach Mistrzostw Świata w 2010 r. i 2014 r. W pierwszym Helweci nie wyszli z grupy, natomiast w drugim drużyna odpadła w 1/8 finału. Po porażce reprezentacji Szwajcarii z Argentyną ogłosił zakończenie kariery trenerskiej i rozpoczęcie współpracy ze stacją telewizyjną Sky jako ekspert[1].
Kariera piłkarska
Hitzfeld rozpoczynał swoją piłkarską karierę w latach 60. w amatorskich klubach niemieckich, skąd trafił w 1971 do pierwszoligowego klubu szwajcarskiego FC Basel. Z tym zespołem wywalczył w 1972 i 1973 mistrzostwo kraju, zaś w 1975 krajowy puchar. W 1973 był królem strzelców szwajcarskiej Super Ligi. W 1972 Hitzfeld, jako piłkarz amatorski, wystąpił z reprezentacją RFN na olimpiadzie w Monachium, na których jego drużyna odpadła w drugiej fazie grupowej po porażce z NRD 2:3. W tym meczu Hitzfeld zdobył jedną z bramek. W 1975 roku skorzystał z oferty VfB Stuttgart, wówczas klubu 2. Bundesligi. W trakcie dwóch sezonów zdobył 33 gole w 55 meczach ligowych i w 1977 wywalczył z klubem awans do 1. Bundesligi, w której VfB zajęło w 1978 4. miejsce. Hitzfeld zagrał w tym sezonie 22 razy i zdobył 5 bramek. W tym samym roku powrócił jednak do Szwajcarii, gdzie zakończył karierę w klubach z Lugano i Lucerny.
Kariera trenerska
Pracę trenerską Hitzfeld rozpoczynał w Szwajcarii. Jego pierwszym trofeum był wywalczony w 1988 krajowy puchar z FC Aarau. Sukces ten spowodował zatrudnienie Hitzfelda przez lepszy klub, Grasshoppers Zurych, z którym w 1989 powtórzył osiągnięcie sprzed roku, zaś w 1990 wywalczył dublet – puchar i mistrzostwo Szwajcarii. W 1991 w dobrym stylu obronił mistrzowski tytuł i został doceniony przez kluby Bundesligi. Szybko został szkoleniowcem Borussii Dortmund, gdzie długo pracował bez większych sukcesów, jednak po zdobyciu w 1995 mistrzostwa Niemiec Borussia znalazła się na fali wznoszącej. W 1996 ponownie wywalczył mistrzostwo, zaś w 1997 pokonał w finale Ligi Mistrzów w Monachium Juventus F.C. 3:1, dzięki czemu Borussia Dortmund stała się trzecim niemieckim zdobywcą Pucharu Europy. W 1997 Hitzfeld został wybrany przez FIFA trenerem roku na świecie i opuścił klub z Dortmundu. Od 1998 pełnił funkcję szkoleniowca Bayernu Monachium, z którym również osiągnął pasmo sukcesów. Czterokrotnie (1999, 2000, 2001, 2003) był mistrzem Niemiec, trzykrotnie (2000, 2003, 2008) wywalczył Puchar Niemiec, Puchar Ligi niemieckiej 2007 jednak najbardziej spektakularny sukcesy odnosił w Lidze Mistrzów. W 1999 dotarł do finału, w którym Bayern Monachium przegrał w dramatycznych okolicznościach z Manchesterem United. W 2001 zaś wywalczył drugi raz w karierze trenerskiej Puchar Europy po pokonaniu w serii rzutów karnych Valencii. W 2001 został ponownie wybrany trenerem roku na świecie. Hitzfeld jest obecnie jednym z sześciu trenerów, którym udało się wygrać Puchar Europy z dwoma różnymi klubami (obok Ernsta Happela, José Mourinho, Juppa Heynckesa, Carlo Ancelottiego oraz Pepa Guardioli). Może się także pochwalić największą liczbą trofeów wśród wszystkich niemieckich szkoleniowców – wywalczył ich aż 18. W 2004 opuścił Bayern Monachium i został zastąpiony przez Felixa Magatha. Po 3 latach powrócił do klubu z Bawarii, gdzie na trenerskim stanowisku zmienił swojego dawnego następcę Magatha. 19 lutego 2008 Szwajcarski Związek Piłki Nożnej poinformował, że w lipcu 2008 – po zakończeniu Euro 2008 – Hitzfeld objął obowiązki selekcjonera reprezentacji Szwajcarii. Na Mundialu w RPA prowadzona przez niego Szwajcaria zajęła trzecie miejsce w grupie H wygrywając mecz z Hiszpanią 1:0, remis z Hondurasem 0:0, i przegrana z Chile 0:1. Na następnym turnieju – Euro 2012 Szwajcarzy nie brali udziału, lecz udało im się awansować do Mistrzostw Świata 2014. Tam mimo nieznacznie rozczarowującej gry wyszli z grupy po dwóch zwycięstwach (2:1 z Ekwadorem i 3:0 z Hondurasem) oraz dosyć bolesnej porażce w drugim meczu 2:5 z Francją. W 1/8 finału mimo dobrej postawy nie sprostali faworyzowanej Argentynie i przegrali 1:0 po dogrywce. Szwajcaria odpadła z turnieju, a Ottmar dotrzymał przed mundialowej obietnicy i zgodnie z zapowiedzią zrezygnował z funkcji trenera kadry tym samym przechodząc na trenerską emeryturę i kończąc swój związek ze sportem. Wyraził nadzieję w dobrą przyszłość Szwajcarskiego zespołu, który prowadził przez długi okres. Widzi ogromny potencjał w młodych zawodnikach, stanowiących dużą część kadry i liczy, że jego następca będzie wiedział jak go wykorzystać.
Przypisy
- ↑ Ottmar Hitfeld: kończę karierę, teraz będę dziennikarzem - Sport [online], onet.pl [dostęp 2024-04-24] [zarchiwizowane z adresu 2014-07-06] .
Bibliografia
- Ottmar Hitzfeld, [w:] baza Transfermarkt (trenerzy) [dostęp 2020-12-01] .
- Artykuł o Hitzfeldzie
Składy reprezentacji narodowych
Kariera trenerska
- Kerr (1933–34)
- Hammerlindl (1934–35)
- Stocker (1934–35)
- Kiss (1934–35)
- Schrenk (1935–36)
- Volentik (1936–38)
- Sutter (1938–39)
- Heine (1939)
- Kerr (1939–40)
- Heine (1940–41)
- Suter (1941–42)
- Heine (1942–43)
- F. Sobotka (1943–46)
- Ludwig (1946–48)
- Longrin (1948–50)
- Schneeberger (1950–51)
- Weber (1950–51)
- Schaer (1950–51)
- Presch (1951–53)
- Imhof (1953)
- Czischek (1953–54)
- Kerr (1954–55)
- Isler (1955–56)
- Scheurer (1956–58)
- Macho (1958–59)
- Imhof (1959–60)
- Schulz (1960–62)
- Schauer (62)
- Beck (1962–65)
- Schauer (65)
- Bürgler (1965–67)
- Stehrenberger (1967–70)
- Olk (1970–72)
- J. Sobotka (1972–73)
- S. Čebinac (1973–75)
- Tschui (1975–77)
- Stehrenberger (1977–82)
- Stehrenberger & Fischli (1982)
- Z. Čebinac (1982–84)
- Hitzfeld (1984–88)
- Kostka (1988–89)
- Frank (1989–90)
- Wehrli (1990–91)
- Strasser (1991–92)
- Fringer (1992–95)
- Trümpler (1995–98)
- Strasser (1998–99)
- Dries (1999–2000)
- Fringer (2000–02)
- Geiger (2002–04)
- Rueda (2004)
- Egli (2004–05)
- Geiger (2005–06)
- Schönenberger (2006)
- Zahner (2006–07)
- Komornicki (2007)
- Gress (2007)
- Komornicki (2007–09)
- Saibene (2009)
- Andermatt (2009–10)
- Jakovljević (2010)
- Strasser (2010)
- Jakovljević (2010–11)
- Weiler (2011–14)
- Christ (2014–15)
- Ponte (2015)
- Bordoli (2015)
- Schällibaum (2015–17)
- Jurendic (2017–18)
- Keller (2018)
- Verkerk (2018)
- Rahmen (2018-20)
- Keller (2020-22)
- Smiljanić (2022–23)
- Frei (2023–24)
- Jakovljević (od 2024)
|
Osiągnięcia i nagrody
Mistrzostwa Niemiec | - 1903–1908: brak
- 1909: Beier
- 1910: Townley
- 1911–1913: brak
- 1914: Townley
- 1920: brak
- 1921: Kürschner
- 1923: A. W. Turner
- 1924–1925: brak
- 1926: Townley
- 1927: Spiksley
- 1928: Agte
- 1929: Krauß
- 1930: Girulatis
- 1931: Girulatis
- 1932: Kohn
- 1933: Körner
- 1934: Schmidt
- 1935: Schmidt
- 1936: Michalke
- 1937: Schmidt
- 1938: Fuchs
- 1939: Faist
- 1940: Faist
- 1941: Nitsch
- 1942: Faist
- 1943: Köhler
- 1944: Köhler
- 1948: Schmitt
- 1949: Schmidt
- 1950: Wurzer
- 1951: Schneider
- 1952: Wurzer
- 1953: Schneider
- 1954: Kronsbein
- 1955: Szepan
- 1956: Schneider
- 1957: Schneider
- 1958: Frühwirth
- 1959: Oßwald
- 1960: Mahlmann
- 1961: Widmayer
- 1962: Čajkovski
- 1963: Eppenhoff
|
---|
Bundesliga niemiecka | |
---|
Puchar Europy | |
---|
Liga Mistrzów | |
---|
Klubowy trener roku wg
IFFHS Identyfikatory zewnętrzne: